รีวิวหนังเรื่อง สไนเปอร์มือพระกาฬ แห่งประวัติศาสตร์อเมริกา

 

เป็นที่สร้างมาจากเรื่องจริง โดย สไนเปอร์แห่งหน่วยซีลของกองทัพส­หรัฐฯ คริส ไคล์ในความชุลมุนหรือความเงียบของสมรภูมิรบ พวกเขาสามารถซุ่มปลิดชีพข้าศึกได้จากระยะไกลโดยที่เหยื่อไม่ทันรู้ตัวต้นปีที่ผ่านมาสถานการณ์ความขัดแย้งระหว่างโลกตะวันตกกับตะวันออกกลางดูจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเช่นเดียวกับการบาดหมางของศาสนาคริสต์และอิสลาม โลกไม่มีวันเหมือนเดิมหลังเหตุการณ์กราดยิงนิตยสารชาร์ลีแอบโดในฝรั่งเศส หนทางยุติสงครามต่อต้านก่อการของสหรัฐฯกับประเทศยุโรปดูรางเลือน เช่นเดียวกับความสิ้นหวังของสันติภาพในดินแดนอาหรับ บทแต่งเติมเนื้อหาเพิ่มพอสมควร มีจุดให้ลุ้นบ้าง จุดหลุดก็เยอะ บางส่วนก็ไม่สมจริง อย่าง มุสตาฟา (ไม่รู้ว่ามีตัวตนจริงไหม) มือสไนเปอร์ฝ่ายอาหรับที่หนังบอกว่าเขาได้เหรียญทองจากกีฬายิงปืนโอลิมปิกถูกสร้างขึ้นมาเป็นศัตรูคนสำคัญของ คริส กระนั้นฉากดวลไรเฟิลของสองนักแม่นปืนก็สั้นและง่ายเกินว่าจะเป็นไฮไลต์ของหนัง จุดนี้เป็นรอง Enemy at the Gates หนังแนวพลซุ่มยิงคล้ายกัน และความบ้าบิ่นรักเพื่อนของ คริส ที่สลัดการพรางตัวลงจากยอดตึกมาร่วมตะลุมบอนกับศัตรู ดูขัดกับตำแหน่งของสไนเปอร์มากๆ

 เมื่อนำภาพรวมมาเทียบกับหนังสงครามในเมืองกลางทะเลทรายเรื่องก่อนๆจึงจัดว่าไปไม่สุดสักทาง แอ็คชั่นไม่สนุกเข้มข้นเท่า Black Hawk Down การถ่ายภาพ การบีบคั้นอารมณ์ยังด้อยกว่า The Hurt Locker สุดท้าย ดราม่าชีวิตทหาร มิตรภาพของเพื่อนพ้อง ก็สื่อออกมาไม่กระทบใจเหมือนเรื่องของทีมนาวิกโยธินใน Lone Survivor ผู้ชมแค่นับถือในความกล้าหาญของ คริส แต่มิอาจยกย่องในสิ่งที่เขาทำ ดูแล้วผมออกจะสงสารครอบครัวของเขาซะมากกว่า แม้จะมีเนื้อหาอิงการเมืองไม่มากแต่ American Sniper พยายามชูความเป็นตำรวจโลกของสหรัฐฯเข้าไปมากมาย สร้างความถูกต้องด้วยคำพูดของ ไคลย์ ที่ว่า ทุกคนที่ถูกเขาสังหารเป็นคนไม่ดี สิ่งที่เขาทำเป็นไปเพื่อปกป้องเพื่อนๆ ครอบครัว ประเทศชาติ มันเป็นหน้าที่เขาจึงไม่รู้สึกผิด เช่นเดียวกับการใส่ฉากที่มีธงชาติสหรัฐฯนับ10ฉาก ถ่ายทอดแต่ความสูญเสียของฝ่ายตัวเอง รวมถึงเน้นความโหดเหี้ยมของกลุ่มอัลกออิดะห์ ทั้งหมดนี้เป็นการมองด้านเดียว แถมยังด้วยสายตาอคติ อาทิ ทั้งสองฝ่ายฆ่าเด็กเหมือนกัน แต่ฝ่ายสหรัฐฯกลับมีเหตุผลมารองรับ แสร้งว่าจำใจทำ ไม่มีทางเลือก โยนความผิดให้อีกฝ่ายว่าใช้เด็กเป็นเครื่องมือ ยิ่งซีนที่ทหารผ่านศึกคนหนึ่งมาบัญเอิญเจอ คริส ที่อู่ซ่อมรถแล้วขอบอกขอบใจเขายกใหญ่เรื่องเคยช่วยชีวิต นอกจากจะไม่ซึ้งแล้ว ยังดูล้นเกินไปหน่อย

การแสดงของ แบรดลีย์ คูเปอร์ คือส่วนที่เด่นที่สุดของหนัง เขาถ่ายทอดความรู้สึกได้ยอดเยี่ยม ไม่พยายามที่จะเหมือนกับตัวจริงเกินไป แต่ก็ทำให้คนดูเชื่อว่าเขาคือนักแม่นปืนแห่งหน่วยซีล ลบภาพกวนๆจากผลงานที่ผ่านมาไปได้หมด ตัวละครมีพัฒนาการทั้งภายนอกคือรูปร่างและภายในคือความคิด ซึ่งนั้นทำให้ คริส ไคลย์ กลายเป็นตำนานจริงๆมากกว่าคำพูดที่ยกยอกันเองของตัวละครหลายตัวในหนัง ข้อดีที่มีให้เห็นอีกก็คือฉากต่อสู้ที่พอมองข้ามความโอเวอร์ก็ให้ความบันเทิงในระดับหนึ่ง ซาวด์เสียงประกอบอย่างกระสุนชัดเจนช่วยเพิ่มอรรถรส และ งานสร้างชั้นดี ชุดนักแสดง อุปกรณ์ประกอบฉาก สถานที่ถ่ายทำดูดิบๆเข้ากับบรรยากาศ American Sniper ยิงเข้าเป้าหัวใจอเมริกันชน ทั้งปลุกใจและปลุกระดมในคราวเดียว มันจึงไม่ใช่แค่หนังชีวประวัติ ทรงพลังในแง่ของการสร้างวีรบุรุษสงคราม ติดตรงการเล่าเรื่องที่ธรรมดาไป คาดเดาได้ตลอด แถมยังไม่มีประเด็นแหลมคมผิดฟอร์มของ คลินต์ อีสต์วูด หากคุณรู้เรื่องของคริสน้อยหรือไม่รู้เลยช่วงท้ายหนังก็สร้างความสะเทือนอารมณ์ได้

 ถึงบทสรุปจะปั้นให้เป็นเรื่องปัญหาการสู้รับกับการก่อการร้าย แต่ส่วนตัวกลับมองว่าตอนจบมันเป็นการตีแผ่ปัญหาเรื้อรังในประเทศสหรัฐฯเสียเอง ในเรื่องกฏหมายการถือครองอาวุธปืนแบบเสรีที่นำมาซึ่งโศกนาฏกรรมครั้งแล้วครั้งเล่า บนแผ่นดินที่อ้างว่าอยู่ดีมีสุขที่สุดแห่งหนึ่งของโลก แทบทุกบ้านพวกเขากลับสอนเด็กๆจับปืนเพื่อใช้ป้องกันตัวหรือล่าสัตว์ก่อนที่ลูกๆหลานๆจะเข้าเรียนชั้นมัธยมด้วยซํ้า จนทุกวันนี้ ขณะที่ทหารของพวกเขากำลังเล็งปากกระบอกปืนไปหาคนชาติอื่น หลายครั้งปลายกระบอกปืนของพลเรือนสหรัฐฯกลับหันหน้าเข้าหาพวกเดียวกันเอง มันเป็นกระสุนระยะใกล้ที่น่ากลัวกว่ากระสุนระยะไกลซะอีก